Imię: Gabrielle
Wiek: 19
Płeć: Samica
Partner: Brak
Ruja: 8-15
Ciąża: Nie
Enklawa: Enklawa Księżyca
Ranga: Wojownik
Umiejętności:
Siła: 100
Spryt: 130
Życie: 100
Mana: 0
Charakter: Tajemniczy, Cichy, Przebiegły, Wytrwały, Agresywny
Majątek: 50 pereł
Wygląd: Jej sierść jest szkarłatna, niczym krwi kałuża. Oczy jej błękitną otchłanią tętnią, zaś łapy niewinnych krew kala. Jej szczęki są potężne, kły potrafią stal przegryźć. Jest niezwykle masywna, jednakże delikatna oraz miękka.
Historia:
Noc. Niebo było gęsto pokryte chmurami. Księżyc nie dawał im rady i przebijał się przez rzadziej położone warstwy obłoków. Było niezwykle ciemno... To idealna noc dla cichych zabójców. Można wbić kły w gardło nic niepodejrzewającej ofiary, pozbawiając ją krwi, aby po tym dokonać okropnej profanacji zwłok. Ale, dlaczego? Każdy zasługuje na trochę rozrywki. Nie ważne kim się jest. Zabójstwo to akt, w którym widnieje coś magicznego. Ta wiedza, że bicie serca, każdy oddech, najdrobniejszy ruch, zależy właśnie od twej reakcji. Wiatr wprawiał w ruch korony drzew. Przez las przeprawiała się niewielka karawana ludzkich kupców. Byli dosyć głośni, mimo iż nie było słychać żadnych rozmów. Drewniane koła wozów skrzypiały, zaś towar wydawał najróżniejsze dźwięki, zaczynając od szeleszczenie kończąc na pisku małych zwierząt. Trzeba przyznać, że ta grupa jest niezwykle odważna. Kto normalny przeprawia się przez las, późnym wieczorem, znając legendy o stworach grasujących w nich? Jednak, te pytania w chwili obecnej nic nie znaczą. Za własną głupotę się płaci. Ci, jednak nie wiedzieli, że to będzie najwyższa zapłata jaka przyszła im w życiu zapłacić. Ich ludzkie kończyny się zmęczyły, bo cała karawana stanęła. To idealny moment, aby zaatakować. Czaiła się za drzewem. Żaden z tych głupców nie zdawał sobie sprawy z tego co go zaraz czeka. Ich wyschnięte usta potrzebowały wody, ich puste żołądki potrzebowały jedzenia. Te potrzeby czyniły z nich jeszcze łatwiejsze ofiary. Niespodziewanie wyskoczyła na nich zza drzewa. Siła jej szczęk pierwszą lepszą osobę. Nim wgryzła się w owej gardło, przyjrzała się jej. Była to ciężarna kobieta, nawet ładna. Furia w oczach wilczycy była paraliżująca, wywoływała ona strach w oczach tych bezwartościowych ludzi. Kilku z nich próbowało się bronić. Nie wywołało to większego powodzenia, a wzmocniło ból podczas śmierci. Wbiła kły w brzuch ostatniego kupca, aby po chwili je wyjąć i odgryźć mu głowę. Warknęła cicho. Łapy miała umazane krwią niewinnych ludzi. Zlizała krew z dłoni jednej z ofiar i zaczęła głośno wyć. Jej wycie było puste i zimne, jednak wyznaczało triumf. To nie był jednak koniec, o nie! Ich ciała nie mogły pozostać w tak dobrym stanie. Za każdym razem pozbawiała swe ofiary odzienia. Często wygryzała ogromne płaty skóry i rzucała okolicznej zwierzynie do pożarcia. Wbijając pazury w ich miękką skórę, kreśliła najróżniejsze wzory, o nieznanym znaczeniu. Bardzo często pozbawiała ich także narządów płciowych. Po skończonej profanacji, rzucała ich nic nie warte ciała na skraju lasu. Jeśli ktokolwiek miał cokolwiek żywego, niebędącego istotą rozumną - wypuszczała to i pozwalała temu cieszyć się jego krótkim życiem.